انیشتین در سال 1915 در نظریه نسبیت عام خود از سیاهچالهها سخن گفت. این پدیده مرموز طبیعی کماکان در کانون توجه فیزیکدانان و اخترشناسان است.
در کلامی ساده، سیاهچاله چیزی است که
از متلاشی شدن یک ستاره بزرگ باقی می‌ماند. اگر با مفهوم "ستاره" آشنا
باشید می‌دانید که ستاره جسم بزرگی است که در داخل آن همجوشی در مقیاسی
بزرگ و به طور پیوسته انجام می‌شود.
به دلیل بزرگ بودن جرم ستاره‌ها و
گسترده بودن گاز در ساختار آن‌ها، میدان جاذبه گرانشی همواره در تلاش برای
متلاشی کردن ستاره است. از طرفی همجوشی که در مرکز ستاره انجام می‌شود عامل
ایجاد ثبات در این میان است و با مقابله با میدان گرانش، ستاره را از
نابودی حفظ می‌کند.
انیشتین در سال 1915 در نظریه نسبیت عام خود از سیاهچالهها سخن گفت. این پدیده مرموز طبیعی کماکان در کانون توجه فیزیکدانان و اخترشناسان است.
در کلامی ساده، سیاهچاله چیزی است که
از متلاشی شدن یک ستاره بزرگ باقی می‌ماند. اگر با مفهوم "ستاره" آشنا
باشید می‌دانید که ستاره جسم بزرگی است که در داخل آن همجوشی در مقیاسی
بزرگ و به طور پیوسته انجام می‌شود.
به دلیل بزرگ بودن جرم ستاره‌ها و
گسترده بودن گاز در ساختار آن‌ها، میدان جاذبه گرانشی همواره در تلاش برای
متلاشی کردن ستاره است. از طرفی همجوشی که در مرکز ستاره انجام می‌شود عامل
ایجاد ثبات در این میان است و با مقابله با میدان گرانش، ستاره را از
نابودی حفظ می‌کند.
هنگام متلاشی شدن ستاره، نیروی لازم
برای همجوشی نابود می‌شود. در همین حال نیروی جاذبه گرانشی ستاره، محیط را
برای اعمال نیروی خود آزاد می‌بیند و شروع به جذب همه مواد و اجرام در
اطراف خود می‌کند.
با پر شدن فضای درون هسته ستاره، دمای هسته افزایش
می‌یابد و این امر عامل یک انفجار سهمگین است که تمام تابش‌ها و شعاع‌های
انفجار آن در فضا پخش می‌شود. چیزی که از این انفجار باقی می‌ماند هسته‌ای
فشرده و بسیار بزرگ است. میدان گرانش این هسته آنقدر وسیع و قوی است که حتی
شعاع‌های نور نیز از در امان نیستند.
شعاع دهانه به نام "شعاع شواترزشیلد"
معروف است. این نام را به افتخار اختر شناس بزرگ، کارل شواترزشیلد انتخاب
کرده‌اند که به پیشرفت تئوری‌های مربوط به سیاهچاله کمک‌هایی کرده‌است.
در کل دو نوع سیاهچاله وجود دارد:
• شواترزشیلد (Schwarzchild): سیاهچاله غیر دوار
• کِر(Kerr): سیاهچاله دوار
--سیاهچاله کارل شواترزشیلد
ساده‌ترین نوع است که در آن مرکز دوران نمی‌کند و ثابت است. این نوع
سیاهچاله تنها دارای یک نقطه یکتایی و یک افق رویداد است.
--سیاه‌چاله‌های
کِر در طبیعت به وفور یافت میشوند و در آن‌ها هسته دوران می کند و دلیل
این دوران نیز، ستاره‌ای است که این سیاهچالهها از آن به وجود آمده‌اند.
معمولاً این ستاره‌های دوار هستند که
سیاه چاله‌های کِر را بوجود می‌آورند. وقتی که ستاره‌ای دوار متلاشی
می‌شود، هسته آن همچنان دوران می‌کند و به همین دلیل سیاهچاله بوجود آمده
نیز به صورت دوار به جا می‌ماند. اگر با "اندازه حرکت دورانی" آشنا باشید
این مطلب را بهتر متوجه می‌شوید.
سیاهچاله کِر از چهار قسمت زیر تشکیل می‌شود:
• تکینگی (Singularity) : همان هسته بجا مانده از ستاره متلاشی شده‌است.
• افق رویداد: دهانه سیاهچاله
• کارکُره (Ergosphere): اگر یک سیاهچاله حرکت مداری داشته باشد، آغاز به کشیدن فضا - زمان به دور
افق رویداد می‌کند. این گردش فضا به دور افق رویداد را کارکُره
(ergosphere) می‌گویند و شکل بیضوی دارد.
•حد ایستائی (Static Limit): مرز بین کارکره و فضای عادی
اگر جسمی از میان کارکره عبور کند و
از دوران آن انرژی کسب کند شانس فرار از سیاه چاله را دارد. ولی اگر جسمی
از افق رویداد گذر کند به دورن سیاهچاله مکیده می‌شود. در حال حاضر هیچ
کدام از تئوری‌های فیزیک نمی‌تواند توضیح دهد که درون سیاهچاله چه اتفاقی
برای ماده و انرژی می‌افتد.
با اینکه تا بحال هیچ سیاه‌چاله‌ای توسط انسان دیده نشده است، سه خاصیت اصلی سیاهچاله برای ما قابل اندازه‌گیری است:
• جرم
• بار الکتریکی
• اندازه حرکت دورانی
جرم سیاهچاله و اندازه حرکت آن را می‌توان توسط اجرام در حال حرکت اطراف آن و قوانین کپلر اندازه گرفت.
چیزی
که ما به دنبالش هستیم یک ستاره یا حلقه گازی است که با رویت آن و مشاهده
رفتار آن بتوانیم حضور سیاهچاله را تشخیص دهیم. برای مثال از مشاهده حرکت
دورانی ستاره‌ای می‌فهمیم که اثری نامرئی و غیر محسوس عامل این دوران است و
سپس در می‌یابیم که این اثر از جرم متراکم عظیمی می‌آید. از اینجا احتمال
حضور یک سیاهچاله را می‌دهیم.
یک از راه‌های کشف سیاهچالهها
استفاده از امواج گرانشی است که هنگام فروپاشی گسیل می کنند. هر جرم اختری
از حیث شکل نامتقارن تششع ممکن است یک منبع قابل اکتشاف مشخص به وجود
آورد.
زمانی که جسمی به درون سیاهچاله مکیده می‌شود دمایش به هزاران
درجه کلوین می‌رسد و شتاب بزرگی می‌گیرد. این اجرام امواج مختلفی را گسیل
می‌کنند که ساده ترین آن اشعه ایکس است که توسط رصدخانه‌ها و آشکار‌سازهای
بیرون جو قابل رویت هستند.با وجود تمام تلاش‌های دانشمدان در شناخت
سیاهچالهها، این پدیده‌های فضایی یکی از مرموزترین و جذاب‌ترین موضوعات
اختر فیزیک باقی می‌مانند.
اکنون هسته‌ای که داریم یک سیاهچاله
(Black Hole) است. اگر یک سیاهچاله حرکت مداری داشته باشد، آغاز به کشیدن
فضا-زمان به دور افق رویداد می‌کند. این گردش فضا به دور افق رویداد را
کارکُره (ergosphere) می‌گویند و شکل بیضوی دارد.
هسته ستاره متلاشی شده
به عنوان مرکز سیاهچاله یا تکینگی (نقطه یکتایی) در نظر گرفته می‌شود.
دهانه سیاهچاله به " افق رویداد" یا Event Horizon معروف است.
ابتدا برای فهم بهتر سیاهچالهها بد
نیست این را بدانید سیاهچالهها به قدری متراکمند که اگر کل کرهٔ زمین قطرش
به 0.9 سانتیمتر تقلیل یابد اما جرمش ثابت بماند به یک سیاهچاله تبدیل
میگردد.
شاید بهتر است افق رویداد را به عنوان دهانه سایه‌چاله در نظر
بگیرید که همه چیز را می‌بلعد. وقتی چیزی از افق رویداد می‌گذرد برای همیشه
از بین می‌رود.
منبع:yjc.ir
بیتوته
کشف راز عجیب ترکیدن وزغ‌ها + تصاویر 
