مصاحبه ای با سروش صحت و پژمان جمشیدی درباره سریال پژمان

تلویزیون در سال های اخیر وظایف مختلفی را به عهده داشته است. از اعلام اخبار و اطلاعات مختلف به مخاطبان گرفته تا ساخت برنامه های سرگرم كننده و جریان سازی در رویدادهای گوناگون اما این رسانه در مواقعی نیز اقدام به ساخت «پدیده»هایی كرده كه مخاطبان را شگفت زده كرده است. نام های مختلفی را می توان نام برد كه به عنوان مجری، بازیگر، فیلمنامه نویس و... در این رسانه به پدیده تبدیل شده اند و حالا«پژمان» آخرین پدیده یی است كه از این رسانه سر برآورده است.

سریالی با محوریت یك شخصیت فوتبالیست كه از همان قسمت های اول مخاطب را با خود همراه كرده و به مرور خبر از تولد شخصیتی جالب و عجیب داده كه با وجود آن كه رشته اصلی اش فوتبال است، در مقام یك بازیگر حضوری جذاب و شیرین دارد. روزنامه اعتماد در گفت وگو با سروش صحت، كارگردان و پژمان جمشیدی، ایده پرداز اولیه این سریال و بازیگر نقش پژمان، به چگونگی شكل گیری این تجربه پرداخته و این دو نیز از كم و كیف ایفای این نقش سخن گفته اند و به جزییاتی اشاره كرده اند كه برای خواننده این مطلب خواندنی و جذاب است.
    
پژمان جمشیدی: تلویزیون همیشه برای من جدی بوده است. برخلاف برخی آدم ها كه می گویند تلویزیون نگاه نمی كنند و فقط ماهواره نگاه می كنند من به صراحت می گویم كه من اكثرا تلویزیون ایران را نگاه می كنم
    
سروش صحت: وقتی با برادران قاسمخانی صحبت می كردیم، می گفتیم بد نیست این مسائل را نشان دهیم كه همه بازیكن ها دستمزدهای نجومی نگرفته اند، روابط خانوادگی خوبی دارند و برخی دچار فقر و مشكلات مالی هستند
    
نخستین مواجهه شما با رسانه یی به نام «تلویزیون» برای چه زمانی بوده است؟ به خاطر دارید نخستین برنامه یی كه در تلویزیون حضور داشتید كدام برنامه بود؟
پژمان جمشیدی: سال ها قبل كه تازه ماهواره آمده بود، به برنامه یی تلویزیونی دعوت شدم كه از شبكه جام جم پخش می شد و مجری آن «شهاب حسینی» بود. در آن سال ها تازه ماهواره به ایران آمده بود و شبكه جام جم هم روی ماهواره پخش برنامه داشت اما هنوز با این مفهوم آشنا نشده بودم كه چطور برنامه تلویزیونی می تواند متعلق به ایران باشد و از ماهواره پخش بشود. جشن رمضان هم از برنامه های دیگری بود كه به آن دعوت شدم و به خاطرم هست برنامه دیگری هم بود كه مجریانش سید جواد یحیوی و محمد سلوكی بودند. بعدها حضورم در تلویزیون ادامه یافت و در برنامه های ورزشی مختلفی حضور پیدا كردم.
    
حضور در تلویزیون برای نخستین بار تجربه خاص و جالبی می تواند باشد. خیلی ها هول می شوند و حرف هایی كه می خواهند بزنند را فراموش می كنند. برخی افراد هم با دوربین راحت هستند و مشكل خاصی ندارند. شما جزو كدام دسته از افراد بودید؟
پژمان جمشیدی: من همیشه جلوی دوربین راحت بوده ام. هیچ وقت به حرف هایی كه می خواهم بزنم فكر نمی كنم و طرحی برای حرف زدن نمی ریزم. همان حرف های خودم را مطرح می كنم. به همین دلیل مشكلی با دوربین نداشته ام.
    
حالابا تجربه ایفای نقش در سریال پژمان چه دیدگاهی نسبت به تلویزیون پیدا كرده اید؟ یعنی چقدر نظر شما نسبت به این رسانه تغییر كرده است؟
پژمان جمشیدی: خیلی زیاد. من همه جوره تلویزیون را می شناختم جز این شكل از تلویزیون كه در سریال پژمان تجربه كردم. پیش از این تجربه ،همیشه با دوستانم بر سر این مساله بحث می كردیم كه آیا بازیگر ها مشهورند یا فوتبالیست ها. حالابه نظر شخص من معروف ترین آدم ها در ایران افرادی هستند كه در سریال های تلویزیونی ایفای نقش می كنند. علت این مساله هم این است كه تلویزیون راحت ترین دسترسی را در اختیار مخاطب خود قرار می دهد و هر كس در خانه خود به سادگی می تواند از این وسیله برای سرگرمی استفاده كند یا اخبار و اطلاعات مورد نیاز خود را دریافت كند.

این سادگی حتی در دسترسی به روزنامه و نشریات مكتوب هم نیست و برای خرید یك روزنامه، حتما باید لباس پوشید و تا سر كوچه رفت اما تلویزیون با یك دكمه روشن می شود و از آن، قاب دنیا قابل مشاهده است. من خودم هیچگاه تصوری از این موقعیت تلویزیون نداشتم. برخلاف سروش صحت و گروه سازنده این سریال كه تجربه هایی مانند پاورچین، شب های برره و ساختمان پژشكان را در كارنامه خود داشتند من با این مقوله آشنایی نداشتم و هر بار آنها درباره میزان مخاطب بالای تلویزیون صحبت می كردند نسبت به این موضوع ناآگاه بودم.
    
آیا تلویزیون برای شما آنقدر جدی شده كه بخواهید به عنوان یك فعالیت جدید در زندگی خود روی آن برنامه ریزی كنید؟
پژمان جمشیدی: تلویزیون همیشه برای من جدی بوده است. برخلاف برخی آدم ها كه می گویند تلویزیون نگاه نمی كنند و فقط ماهواره نگاه می كنند، من به صراحت می گویم كه من اكثرا تلویزیون ایران را نگاه می كنم چون به من آرامش می دهد. آدم هایی كه در تلویزیون هستند همان افرادی هستند كه در كنار من زندگی می كنند و به زبان من سخن می گویند. البته برنامه های شبكه های ماهواره یی را هم گهگاه نگاه می كنم. این شبكه ها گاهی برنامه های خوب و جذابی هم دارند اما تلویزیون خودمان به من آرامش بیشتری می دهد.
    
موضوعی كه سریال پژمان به آن اشاره می كند، علاوه بر فوتبال در سینما و تلویزیون هم مسبوق به سابقه است. افسردگی هایی كه شخصیت پژمان گرفتار آن است گاه در میان بازیگرانی كه مدتی بیكار می مانند هم بروز پیدا می كند. آیا در سریال پژمان این دو موضوع با هم تلفیق شده است؟
سروش صحت: قصه یی كه مهراب و پیمان قاسمخانی تصمیم گرفتند، بنویسند قصه یك فوتبالیست بود. این مساله هم چند علت داشت: اول اینكه ایده اولیه سریال متعلق به پژمان جمشیدی بود و دیگر اینكه به واسطه پررنگ بودن مساله فوتبال در جامعه، درك این موضوع برای مخاطب عام راحت تر و ساده تر است. البته عمر حرفه یی فوتبالیست ها هم كوتاه تر از عمر بازیگران است. ورزشكارها در سن 33 تا 34 سالگی معمولابا عرصه حرفه یی ورزش خداحافظی می كنند و این خیلی دردناك است كه در اوج جوانی این اتفاق رخ دهد. به همین دلیل این مساله در ورزش دردناك تر است.

این سریال بر اساس خاطراتی شكل گرفت كه پژمان جمشیدی برای برادران قاسمخانی تعریف كرده است و البته قصه پردازی و تخیل هم مانند هر اثر نمایشی در آن بسیار وجود دارد.
    
آیا علت انتخاب یك شخصیت فوتبالیست برای این سریال می تواند این مساله باشد كه در سال های اخیر انتقادهای فراوانی نسبت به پشت صحنه های فوتبال و روابط میان ورزشكاران این عرصه مطرح شده است؟ آیا این سریال قصد داشته با نگاهی انتقادی به این عرصه بپردازد؟
سروش صحت: وقتی با برادران قاسمخانی صحبت می كردیم، می گفتیم بد نیست این مسائل را نشان دهیم كه همه بازیكن ها دستمزدهای نجومی نگرفته اند، روابط خانوادگی خوبی دارند، برخی دچار فقر و مشكلات مالی هستند و مثل مردم عادی زندگی می كنند. فوتبالیست هایی كه دستمزدهای نجومی می گیرند صرفا محدود به نسل خاصی هستند و این مساله عمومیت ندارد.
    
پژمان جمشیدی: ما به هیچ كدام از اتفاق های روز فوتبال فكر نكردیم و آنچه در این سریال مشاهده می شود صرفا اتفاق هایی است كه برای من به عنوان پژمان جمشیدی رخ داده و پس از پایان عمر فوتبال من هم پیش آمده است. مثلاوقتی نخستین بار به بانك رفتم و از من كارت شناسایی خواستند، متوجه شدم كه دیگر مرا نمی شناسند و پذیرش این مساله برای من سخت بود. حتی این اواخر یك بار چك من برگشت خورد. در دوران اوج ورزش، سوپرماركتی محله مان اجازه نمی داد خریدهایم را خودم به خانه بیاورم اما حالامجبورم خودم همه چیز را بار كنم و بیاورم.
    
البته سریال با لحن و زبان طنز همه حرف های خودش را هم زده است!
پژمان جمشیدی: كلیاتی در فوتبال ما وجود دارد كه در این سریال دیده می شود. مثلافوتبالیست 36 ساله سریال پژمان وقتی با این سوال رییس بانك مواجه می شود كه: «چرا دیگر فوتبال بازی نمی كنی»؟ می گوید: «امان از مافیای فوتبال»! این سریال اصلاكاری به مافیای فوتبال ندارد چون مافیای فوتبال كاری به كار یك بازیكن 36 ساله كه دوران فوتبالش تمام شده ندارد. او می گوید: مافیای فوتبال و ذهن مخاطبان به سمت این موضوع می رود اما واقعیت این است كه پژمان با طرح این مساله، ذهن مخاطبان را منحرف می كند. او فرد بسیار زیاده خواه و ابلهی است و بالارفتن سن و سال خود را پشت این موضوع پنهان می كند.
    
اما در همین قسمت های اخیر، موضوع هایی مانند فامیل بازی در فوتبال، دادن پول برای حضور در برنامه 90 و... هم مطرح شد.
پژمان جمشیدی: در سریال مسائل دیگری هم مطرح می شود. مثل انتقادی كه پژمان از عدم چاپ مصاحبه هایش در رسانه ها مطرح می كند و می گوید خبرنگارها برای این كار پول می گیرند. اتفاقا طرح این مسائل به نفع خبرنگاران است و نشان می دهد فقط دیدگاه فردی مثل پژمان نسبت به خبرنگاران چنین است و واقعیت ماجرا این نیست .
    
اما جنس طنز سریال مانند برنامه هایی همچون «شب های برره» كه صرفا مخاطب را بخنداند، نیست و در لایه های زیرین آن حرف های خوبی مطرح می شود.
سروش صحت: بالاخره سریال حرف هایی هم می زند اما وجه طنز غالب است. اگر بخواهیم برای سریال معناهایی را مطرح كنیم، می توانیم به این مساله اشاره كنیم كه باید یادمان باشد در هر حرفه یی كه باشیم و هر مسوولیتی كه داشته باشیم و حتی در زندگی عادی، در یك مقطع زمانی همه اینها تمام خواهد شد و باید آماده باشیم كه با آن واقعیت روبه رو شده و وارد مرحله یی جدید شویم و پذیرش این مرحله جدید را هم داشته باشیم.
    
به نظر می رسد انتخاب جامعه فوتبال به عنوان بستر روایت این قصه به این دلیل بوده كه جامعه فوتبال بستر پذیرش مناسب تری برای این مسائل انتقادی داشته است.
سروش صحت: این عرصه جالب تر از دیگر عرصه هاست و نكته دیگر این است كه كاراكتری نقش پژمان جمشیدی را ایفا می كند كه در عین حال كه خود آن فرد است، ربطی هم به آن فرد ندارد و این وضعیت یك ملغمه عجیب و جالبی را ایجاد می كند كه بخش هایی از آن واقعی است. مثلابهروز رهبری فرد ،دوست پژمان جمشیدی است و حمید درخشان واقعا الگوی پژمان جمشیدی بوده است اما این دو كاراكتر در سریال، شخصیت های عالم واقعیت نیستند.
    
پژمان جمشیدی: كلیت این قصه شبیه یك خواب می ماند.
    
سروش صحت: تاكید می كنم كه صرفا بخش هایی از این قصه واقعی است و این تلفیق واقعیت و داستان برای خود ما خیلی دل انگیز و لذت بخش است.
    
شاید علت بروز چنین وضعیتی این باشد كه شما خیلی راحت و ساده سراغ اصل مطلب رفته اید و مقدمه چینی های بیهوده نداشتید.
سروش صحت: یكی از ویژگی های متن های برادران قاسمخانی این است كه این گونه می نویسند. من هم در كارگردانی همه چیز را ساده برگزار می كنم. ساختار ساخته های من ساده است چون قرار نیست موضوع پیچیده یی را مطرح كنیم.
    
یعنی در طول ساخت سریال كاملامقید به متن بودید؟
سروش صحت: بله، اما در طول كار به دلیل حضور بچه های خلاق و شیرین و بداهه پرداز، از هر پیشنهادی استقبال می كردیم. اگر قرار بود شوخی خاصی اضافه شود حتما باید در تمرین آن را تجربه می كردیم و جواب می داد.
    
پژمان جمشیدی: من جمله یی داشتم كه پیمان قاسمخانی از آن خیلی خوشش می آمد. این جمله را در بهشت زهرا می گفتم و مضمون آن چنین بود: «دور و نزدیك نداره، آرزوی ما موفقیت آن عزیز در آن دنیاست» كه پیمان قاسمخانی خیلی از آن خوشش می آمد و این جمله در بداهه خلق شد و اصطلاحا درآمد. اما تقریبا 95 درصد دیالوگ ها در متن بود.
    
در سریال نكاتی وجود دارد كه نشان می دهد تحقیق دقیقی برای سریال صورت گرفته است. مثلامتلك های فوتبالی كه در كار مطرح می شود، كاملابه روز است. در این مرحله چه اتفاقی رخ داده است؟
سروش صحت: پیمان و مهراب قاسمخانی به شدت اهل فوتبال هستند. هر روز روزنامه ورزشی می خوانند، هفته یی یك بار فوتبال بازی می كنند، رفیق ورزشكار دارند و... اما حضور پژمان بسیار بسیار مفید بود چون او اصطلاحا «آخر» فوتبال بود و گاهی اصطلاحاتی را كه ما نوشته بودیم، حذف می كرد و می گفت این كلمه معنی بدی می دهد. مثلادر فیلمنامه جمله یی بود با این مضمون كه «تا حالابا شورت ورزشی یك عكس هم نینداخته» اما پژمان گفت «تا حالالگد به گربه هم نزده» را به كار ببریم چون این جمله تناسب بیشتری با فوتبال دارد.
    
«عام بودن» این شوخی ها هم نكته مهمی است. گاهی اصطلاحاتی در یك اثر مطرح می شود كه مخاطب عام آنها را نمی فهمد اما در پژمان این وضعیت وجود ندارد و هر مخاطبی با هر درجه از اطلاعات با كار ارتباط برقرار می كند.
پژمان جمشیدی: علت این مساله این است كه سریال پژمان اثری اجتماعی است تا فوتبالی. البته در جامعه ما فوتبال خیلی فراگیر است و در جامعه ما مردم به واسطه برنامه یی مانند 90 با فوتبال آشنا هستند و اصطلاحات آن را خوب می دانند.

در سریال پژمان متن و بازی، جزو دو عنصر بسیار پررنگ هستند كه توجه مخاطب را كاملاجلب می كند. به عنوان كارگردان این سریال چه مسیری را در بخش های دیگر همچون: تدوین، صداگذاری، ساخت موسیقی و... طی كرده اید و چه اتفاق هایی در بخش های اینچنینی رخ داده است؟
سروش صحت: اگر بخش های دیگر دیده نمی شود یكی از محاسن سریال است. هر بخشی كه از كار بیرون نزند، بخش خوب كار است و چیزی كه به چشم می آید، ایراد و اشكال دارد. نوشته ها و بازی ها در سریال حس می شود چون دقیقا همین مباحث باید دیده شود و من از اینكه بخش های دیگر دیده نشده خوشحالم اما طراح صحنه، صدابردار و... در سریالی اینچنینی وظیفه خودشان را به خوبی انجام داده اند. سلیقه كارگردانی من هم این است كه چیزی كه لزومی به نمایش آن وجود ندارد را نشان ندهیم و به تصویر نكشیم.
    
البته این حسن بزرگی برای یك كار است. مثلادرباره تدوین خوب هم گفته می شود كه تدوین خوب، تدوینی است كه دیده نشود. شما چه مسیری را برای رسیدن به این جایگاه طی می كنید؟
سروش صحت: در یك سریال اینچنینی فقط باید بازی ها دیده شود و متن و قصه احساس شود و سایر بخش ها نباید اصطلاحا از توی كادر بیرون بزنند. گاهی یك لباس خاص كه توی ذوق می زند یا یك زاویه دوربین نامتعارف حس و حال كار را به هم می ریزد. مثلاما از دوربین روی دست هیچ جا استفاده نكردیم جز صحنه خواب پژمان یا جایی كه عشقی به كما رفته است: برای تشدید حس صحنه از دوربین روی دست استفاده كردیم اما جایی كه دلیلی برای این كار نداشت و اتفاق خاصی رخ نمی داد، از این تمهید استفاده نكردیم.

طنازی خاصی هم در بخش هایی از سریال دیده می شود كه به نظرم مشخصه كار است. مثلاحضور آدم های عجیب و غریب در مقابل بهشت زهرا از این موارد است. جایی كه مردی با كلاه نمدی سوار اتومبیلی گرانقیمت می شود و مردی متشخص و كت شلواری، سوار موتور می شود. این بخش ها نشان دهنده جامعه یی نامتوازن است كه هیچكس جای خودش نیست.
سروش صحت: اغلب این موارد در فیلمنامه بوده و فقط در بخش هایی محدود، چیزهایی را به قصه اضافه كرده ایم. یكی از بخش هایی كه با اجازه پیمان و مهراب دوست داشتم به قصه اضافه شود، حضور «اردشیر كاظمی» بود كه در قصه حضور داشت و صرفا هم می خوابید. او پدربزرگ خانواده است و هر بار كه چشمش را باز می كند آنچه برایش جالب نیست را می بیند، دوباره به خواب می رود. حضور او «زندگی» را وارد سریال می كرد و من دوست داشتم تعداد جلسات بیشتری او آفیش باشد.
    
پژمان جمشیدی: البته تصور من از حضور این شخصیت این بود كه او فرد دنیادیده یی است و همه راهی كه دیگران رفته اند را او رفته و طی كرده و در انتهای آن به آرامشی رسیده است. ته زندگی اوست.
    
پژمان جمشیدی در سریال بازی می كند. یعنی میمیك صورت دارد، لحن دارد و در مواقع لازم واكنش های مناسبی از خود نشان می دهد. چطور این اتفاق رخ داد؟
سروش صحت: پژمان اینقدر باهوش و با استعداد بود كه بازی گرفتن احتیاج نداشت و خودش بازی می كرد. واقعا در این بخش خیلی پژمان جمشیدی اعجاب برانگیز بود.
    
اما بازیگری ریزه كاری های خاصی دارد. مثلاجهت نگاه كدام طرف باشد، چگونه حس یك صحنه هنگام تصویربرداری تداوم پیدا كند و... . این بخش ها چطور اتفاق افتاد؟
پژمان جمشیدی: من از ترسم و برای اینكه كار را زود یاد بگیرم، با تمركز تمام به حرف های كارگردان، تصویربردار و دستیار كارگردان گوش می دادم و حتی به مرور خط فرضی را هم یاد گرفتم.
    
سروش صحت: حتی حواسش به «هِد روم» هم بود!
    
با این مشكل مواجه نبودید كه مثلابازیگری اصطلاحا «بازی شما را بخورد» و بیشتر از شما مقابل دوربین حضور داشته باشد؟
سروش صحت: خوشبختانه در این گروه اصلاچنین چیزهایی وجود نداشت.
    
پژمان جمشیدی: در همین مدت این تجربه را كسب كردم كه اگر بازیگری بتواند خوب بازی كند هیچ كس نمی تواند نقش او را در مقابل دوربین كمرنگ كند.
    
پیش از پخش پژمان، آیا فوتبالیست ها این سریال را دیدند؟
پژمان جمشیدی: این سریال اصلافوتبالی نیست كه نیازی باشد تا حتما فوتبالیست ها آن را ببینند. سریال فقط درباره من است و اگر قرار بود كسی آن را ببیند، فقط من باید آن را ببینم (با خنده) . این سریال درباره پایان دوران شهرت یك فرد است و به طور مستقیم به موضوع فوتبال پرداخته نشده است. ما فوتبالیست تحصیلكرده و بی سواد داریم. اتفاقا تحصیلات دلیل بر شخصیت یك فرد نیست و ممكن است فردی با وجود بی سوادی، آدم باشخصیتی باشد و بالعكس. این نكات نمی تواند معیاری برای سنجش آدم ها باشد. در این سریال درباره پژمان جمشیدی حرف زدیم كه یك فرد بی سواد است. ما راجع به یك فرد باسواد نمی توانستیم كار طنزی بسازیم.
    
سریال تلویزیونی «ساختمان پزشكان» ساخته قبلی شما با حواشی فراوانی مواجه شد و انتقادهای زیادی را به دنبال داشت. آیا انتخاب قشر فوتبالیست برای این بوده كه دیگر چنین حواشی عجیبی پیش نیاید؟
سروش صحت: هر اثری كه ساخته می شود قاعدتا موافقان و مخالفانی دارد. ساختمان پزشكان بازتاب های خوبی برای ما داشت و روانشناس ها و روانپزشك هایی بودند كه از سریال دلخور شده بودند اما اكثریت قریب به اتفاق جامعه روانپزشكی از سریال استقبال كرده بودند. البته در ادامه سریال پژمان به سراغ شوخی با بازیگران سینما و تلویزیون هم خواهیم رفت و در یك قسمت به طور مشخص به این موضوع خواهیم پرداخت تا با خودمان هم شوخی كنیم.
    
در سریال پژمان موقعیت هایی ساده را با پرداخت هایی طنزآمیز به كار بردید. موقعیت ختم و بهشت زهرا از این دست است. به نظر شما این فرمول در تلویزیون بیشتر جواب می دهد یا اینكه موقعیت هایی عجیب و پیچیده را به كار ببریم؟
سروش صحت: فكر می كنم اگر بیننده زندگی واقعی خود و دانسته هایش را با بیانی طنزآمیز در سریال ببیند، برایش دل انگیز تر است تا چیزی را كه اصلاشناختی از آن ندارد. مسائل مطرح در این سریال، آشنای ذهن بسیاری از مخاطبان است هرچند ما بخش هایی از آن را بزرگ نمایی كرده ایم. روابط خانوادگی میان افراد نیز همان است كه در یك زندگی واقعی رخ می دهد و فقط ماجراهای طنزآمیزی به آن اضافه شده است.
    
آیا ممكن است پخش این سریال باعث شود تا مخاطب بزرگسال شما اگر با تقاضای فرزندش مواجه شد كه می خواست فوتبالیست شود، او را نهی كند و بگوید این كار آخر و عاقبت ندارد؟
پژمان جمشیدی: اتفاقا برعكس این موضوع قرار است در پایان سریال مردم با فوتبالیست ها آشتی كنند. به نظرم نگاه جامعه به فوتبال و فوتبالیست ها اصلانگاه مثبتی نیست. من سال ها حسرت خورده ام كه چرا هرجا به عنوان فوتبالیست معرفی شدم، با نگاه دیگری به من نگاه كرده و مرا فردی كم اطلاع و كم سواد دانسته اند. البته من به اندازه خودم تلاش كردم تا این نگاه را عوض كنم اما به اندازه زیادی موفق نبوده ام. به نظرم این سریال مردم را با فوتبالیست ها و واقعیت های حرفه و زندگی آنها آشنا می كند و باعث می شود مردم با فوتبالیست ها آشتی كنند. البته مردم فوتبال را دوست دارند اما این حس را به فوتبالیست ها ندارند.

با این تعبیر موافقید كه فوتبال مانند بازی گلادیاتورهاست؟ این تعبیر سال ها قبل از سوی مسعود ده نمكی در فیلم مستند «كدام استقلال كدام پیروزی» ارائه شد.
پژمان جمشیدی: به هیچ عنوان. من اصلاآن فیلم را دوست نداشتم. حتی عكس من و عنایتی روی جلد CD بود. با تمام احترامی كه به شخصیت كارگردانی و هنری مسعود ده نمكی دارم، این تعبیر را قبول ندارم. فوتبال كاملایك هنر است و می توان آن را در بازی های اروپایی دید. فوتبالیست ها هنرمند هستند و آنچه در سطح اول فوتبال دنیا می بینیم، چیزی جز یك هنر نیست.
    
زندگی شما به عنوان یك فوتبالیست ریتم بسیار تندی دارد اما كار فیلمسازی بسیار آرام و باحوصله است. با این موضوع چطور كنار آمدید؟
پژمان جمشیدی: تنها چیزی كه مرا در روزهای اول كار اذیت كرد همین مساله بود. 10 روز طول كشید تا با این شرایط كنار بیایم. وقتی ورزش می كنیم، ساعت زندگی ما دست خودمان است و می توانیم برای یك روز زندگی خود برنامه ریزی كنیم ولی در كار فیلم نمی توان چنین كاری كرد. ساعت 6 آفیش می شویم و اصلامعلوم نیست چقدر كار می كنیم چون كار ما بستگی به كار عوامل دیگر دارد و ممكن است نور نباشد و كار انجام نشود. روزهای اول كار، وقتی سر صحنه بودم، می پرسیدم: چرا كار را شروع نمی كنید؟ سروش صحت می گفت: ما كار را شروع كردیم و تو باید آماده شوی و جلوی دوربین بروی تا بر اساس محل ایستادن تو و دیگر بازیگران نور بدهیم و كار را شروع كنیم.
    
با پایان پخش سریال پژمان ممكن است همان اتفاقی كه بعد از پایان فوتبال رخ داد دوباره برای شما پیش بیاید و بعد از مدتی دیگر حرف و سخنی از شما نباشد. با این مساله كنار آمده اید؟
پژمان جمشیدی: بله. حتی اگر الان هم آخرین كار من سریال پژمان باشد، تجربه خوبی است كه در آرشیو می ماند و می توانم در آینده و در دوران پیری ببینم و از آن لذت ببرم. همین مساله و بازتاب های خوب كار برای من كافی است.
    
درباره ورزش فیلم هایی با ساختار زندگینامه یی هم وجود دارد. اگر فرصتی پیش بیاید كه درباره افرادی مانند علی دایی، خداداد عزیزی و... سریال یا فیلم بسازید، استقبال می كنید؟
سروش صحت: خیلی دوست دارم این كار را انجام بدهم. آرزویم همیشه كار كردن با علی پروین بوده و هست.
    
پژمان جمشیدی: قرار نبود در این سریال یك فوتبالیست بازی كند و قرار هم نبود بهترین فوتبالیست تاریخ ایران این نقش را ایفا كند. فقط قرار بود یك فوتبالیست در این سریال ایفای نقش كند. جالب است بدانید امیر قلعه نویی و علی پروین كه در این سریال با آنها شوخی شده است، در همان قسمت های اول با من تماس گرفتند و تشكر كردند. اینجاست كه آدم متوجه جایگاه واقعی افراد می شود و می بیند برخی آدم ها با رشد جایگاهشان خودشان هم رشد كرده و به آدم هایی بزرگ تبدیل شده اند.
    
فرمول ساخت یك سریال موفق برای تلویزیون در شرایط امروز چیست؟
سروش صحت: باید متن در درجه اول متن خوبی باشد. بازیگرها درست انتخاب شوند و بعد عوامل درست انتخاب شوند و بعد موتور تیم به عنوان یك مجموعه درست و باهماهنگ بچرخد.